Vorige week zat ik op de bank te mijmeren. Waarom doe ik wat ik doe. Waarom maakt het me zo gelukkig. Wat maakt dat wat ik doe zo bijzonder vindt. Op dat moment neem ik de kinderen in gedachten die ik ondersteun…………
Het raakt me je te zien worstelen….
Het raakt mij om te voelen dat je jezelf klein houdt
Het raakt mij om te merken dat jij het echt even niet meer weet
Het raakt mij om te zien hoe jij streng voor jezelf bent
Het raakt mij om jouw verdriet en machteloosheid te zien en voelen
Ik voel met je mee
Ik voel iets in me borrelen
Ik ken het gevoel niet goed genoeg te zijn
Ik ken het gevoel het niet te weten en me minder te voelen dan anderen
Ik ken het dat ik mijn eigen “rotverhaal” maak
Weet je,…ik heb gevoeld wat jij voelt. Ik heb niet geweten wat te doen.
Voelde me in het donker staan, het vijfde wiel aan de wagen, niet goed genoeg, de spanning voor mislukking en die blokkade van mijn verstand dat bevestigd dat ik het niet kan en wat voel je je dan alleen en in het donker staan.
Ik heb geleerd om te gaan met die gedachten die zo streng voor me zijn en mijn “rot”verhaal vertelde aan mij.
Ik heb geleerd om te gaan met die machteloze en eenzame en verdrietige gevoelens.
En weet je….ik mag het jou leren,
Ik ben dankbaar dat ik jou mag helpen
Ik ben dankbaar dat ik geraakt ben door jou
Ik ben dankbaar dat ik je mag voelen en er voor je mag zijn.
Ik mag jou leren je niet te laten leiden door die strenge stemmetjes
Ik mag jou leren dat je zó ontzettend goed bent zoals je bent
Ik mag jou leren dat je áltijd een keus hebt, ja jij hebt áltijd een keus.
Ik gun dat jou!
Ik maak het verschil tussen dat wat er is en dat wat het mag zijn.
Liefs Daphne
