“Mijn kind lijkt zoveel teleurstellingen te verwerken te hebben”, zegt een moeder tegen mij. “Dan wordt hij niet uitgenodigd voor een feest, dan mag hij mee spelen met zijn gitaar in een voorstelling en is hij stik zenuwachtig en dan sneeuwt hij helemaal onder. Vervolgens komt hij met zijn eerste onvoldoende thuis”. “Weet je Daphne, dat gezicht en dat intense verdriet iedere keer van hem, het breekt mijn hart”, zegt ze. “Het eerste wat in mij opkomt is dat ik hem daar voor wil beschermen”. Moeder ratelt nog even door over nog meer voorbeelden en inderdaad als ik het hoor, kan ik me haar gevoel zo ontzettend goed voorstellen. Het allerliefste wat je als ouders wilt is voorkomen dat je kind al die teleurstellingen mee moet maken.

Het raakt je diep wanneer je je kind zo ziet vol verdriet of boosheid als je kind teleurgesteld is! Toch krijgt ieder kind regelmatig te maken met teleurstellingen. Want van vallen leert je kind zoveel! Sterker nog, van het proces om weer op te staan leert je kind misschien nog wel meer.

Het is aan jou als ouder de taak om je kind te leren omgaan met teleurstellingen, met vallen.
Want kinderen (en volwassenen) hebben al gauw de neiging om de enorme stap van de gedachte het is me niet gelukt en ik heb een rotgevoel naar ik ben een loser of ik ben een mislukkeling.
Elk kind, elke volwassene krijgt te maken met teleurstellingen. Voor kinderen die te kampen met faalangst komen deze teleurstellingen nog harder aan.

Bij faalangst echter, en het woord zegt het al; is er oprechte angst om te falen of te mislukken. Die angst kan je dan volledig blokkeren in je normale denken. Hoe meer dit gebeurt, hoe meer je gedachten krijgt,….ik kan het niet, ik ben dom,….ik ben een loser….het gaat me vast wéér niet lukken. Resultaat, blokkeren en dit houdt de angst in stand en dat waar je bang voor was gebeurd, het mislukt weer en de teleurstelling is groot.

Als ouder raakt het je in je diepste kern als je je kind zo ziet worstelen in spannende situaties of misschien wel situaties waarin jij denkt,…kom op nou! Hier hoef je toch niet teleurgesteld over te zijn. Of juist dat je je kind wil beschermen en je houdt hem of haar weg bij mogelijke mislukkingen, houdt het handje vast, vergoelijkt het.

Wat kun je als ouder doen om je kind te ondersteunen?
Allereerst; erkennen dat ze teleurgesteld zijn. Omgaan met teleurstellingen is een onderdeel van de ontwikkeling van je opgroeiende kind. Als ouder heb je de neiging om je kind zo snel mogelijk van dat nare gevoel af te helpen en probeer je je kind op te beuren of het gevoel te geven dat het allemaal zo erg niet is. Erken dat het heel moeilijk is voor je kind en dat je je kunt voorstellen dat hij verdrietig/boos is. ‘Ik zie dat je echt heel teleurgesteld bent, omdat je een onvoldoende hebt”. `Je wilde echt graag een voldoend, hè?’ Wanneer je kind zich begrepen voelt, zal het gevoel op zijn of haar eigen tempo minder intens worden.

Wat kun je als ouder nog meer doen om je kind te leren omgaan met teleurstellingen?
Kijk eens naar jezelf hoe jij omgaat met teleurstellingen. Houd jezelf eens een spiegel voor. Heb je de neiging om boos of verdrietig te worden of misschien wel heel boos en chagrijnig, wanneer het allemaal niet lukt? Blijf je de hele dag piekeren bij een teleurstelling? Maak je het bespreekbaar aan de eettafel? Of mogen je kinderen vooral niet zien dat je teleurgesteld bent? Bedenk dan dat een kind het meest leert van wat hij of zij jou ziet doen. Jij bent zijn voorbeeld. Je mag dus ook jouw teleurstellingen en worstelingen laten zien.
De momenten die onze kinderen vormen en ook onszelf zijn die momenten waarin we ons als ouder kwetsbaar opstellen. Wanneer we zelf delen wat ons raakt, wat ons teleurstelt zal jouw kind zich serieus genomen voelen en ziet dat het leven met vallen en opstaan is.

Het gaat er dus niet alleen om hoe je met je kind in gesprek bent over teleurstellingen en het gevoel van falen maar hoe wij als ouders het gevoel van falen omarmen. Hoe gaan wij als ouders hier mee om. Als ouder kan je een voorbeeld geven.